Straks ga ik weer naar Schiphol. Schiphol is mijn happy place. Nee niet de drukte, je schoenen uitdoen, je riem in het bakje, zit alles wel in een doorzichtig zakje? Niet dat gedoe.
Maar het ultieme gevoel van vrijheid, van kansen, van mogelijkheden. Van anonimiteit, van mensen observeren, soms een steelse blik opvangen. De drijfende kracht van het onderweg zijn.
Dat ben ik het liefst onderweg. Onderweg van dat wat is, naar dat wat kan zijn. Een tijdje geleden had ik het met JC over “thuis” zijn. What is home? We hadden er een interssant gesprek over. En toen ik vlak daarna op Schiphol was, appte ik hem dat home voor mijn Schiphol is.
Ik heb jaren gevlogen voor de KLM. Elke vrijdagmiddag kwam die bruine envelop met een drie letter code (die ik soms even op moest zoeken) en dan begon het. Waarheen? Wat ga ik er doen? Hoe zal de crew zijn? Tijdverschil en een lekker hotelleven. Maar ook kijken op de klok moet ik al weg. Vaak langer dan 24 uur wakker zijn. Soms je niet oke voelen in de groep en er dan mee dealen. Passagiers die hun levensverhaal vertelden. Passagiers die het me uitdaagden. Ontdekken dat je met iemand bevriend kan zijn, maar dat samenwerken wat anders is. Samen reizen, alleen reizen.
En dan de jaren die we in het buitenland woonden. Elke laatste nacht in Nederland ruzie hebben over het feit of we dit wel of niet gaan meenemen. Het wegen van de koffer. Nemen we het risico? Vaak was ik ruim 9 weken in de zomer hier met de kids. En dan kwam die dag dat je voor vele maanden weer weggaat.. Tja hoeveel hagelslag moet dan mee 😉
Straks mag ik weer. Sta ik weer op Schiphol, observeer ik de mensen…
