Ik krijg het gevoel dat er op twee verschillende manieren wordt om gegaan met werken in de thuisblijftijd. Of collega’s schieten in de actie. Bijv. met online programma’s. Zowel het doen als het maken. Websites optimaliseren. Betere workflows bedenken. Backup sytemen verbeteren. Coaching calls. Creative ideeën bedenken zoals fotoshoots achter glas. Allemaal prima initiatieven. En het houdt je bezig.
Of/en er zijn mensen zoals ik, die tot bijna niks komen. Of niks afmaken. Heb naar mijn website gekeken en weer weg geklikt. Ik kom tot niet zoveel. Maar ik begin wel aan heel veel. Heb oude online cursussen geopend en gesloten. Heb mijn aquarelverf uit de kast gehaald en weer opgeborgen. Op de een of andere manier blijf ik ‘hangen’. Een beetje zoals een LP van vroeger tijdens een mooi liedje. Je kent het lied. Je kent het stuk ervoor. En je weet het stuk erna… en dan hangt het op een noot. En herhaalt, herhaalt, herhaalt. En dat irriteert. Ik begin, doe een klein beetje, en stop weer.
En toch is dat niet hetzelfde als stilstaan.
Ik heb bijvoorbeeld besloten om mijn studio in Leiden op te zeggen. In de zomermaanden ben ik er vrijwel niet en nu tot 1 juni ook niet. De huur gaat door. Dus is het beter om het te sluiten. Niet dat ik ga stoppen met fotograferen. Dat zeker niet. Maar ik ga het anders doen.
En ik heb besloten een opleiding te gaan doen om doktersassistente te worden. Ik ben namelijk WEL van de actie, maar niet in dingen die (nu) voor mij een beetje nutteloos voelen. Ik wil graag nuttig zijn. Mijn steentje kunnen bijdragen. En begin een beetje te twijfelen aan het nut van fotografie in deze tijd. Het nut van het mooie plaatje. En misschien ook wel in de tijd erna. Wie zal het zeggen. En in de zorg is zoveel werk te doen. Een gevleugelde uitspraak van mijn moeder was: verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Ik wil graag kunnen bijdragen. Dus doe ik nu boodschappen voor verschillende buren in de buurt. Help waar ik kan helpen. Ik zit in belgroepen om oudere mensen regelmatig te bellen. Even een kletspraatje. En ik merk hoe dat gewaardeerd wordt. En mede doordat bellen besefte ik dat het nut van fotografie voor mij nu veel meer in het vastleggen ligt. Veel meer dan in het mooie plaatje alleen. Ik wil de combinatie maken van tekst en documentaire achtige fotografie. De verhalen vangen. En er meer nut in verweven.
En tja, misschien heeft het tot niets kunnen komen er ook mee te maken dat ik een introvert bent. Ik vind het heerlijk om onder de mensen te zijn, maar ben ook heel graag alleen. En in dat alleen zijn laad ik mijn batterij weer op. Nu met 24/7 niet alleen zijn. Maar met vijf mensen in huis. Laadt mijn batterij ook niet erg op. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. In meer dan één opzicht, maar dat terzijde. Nu laadt mijn batterij op door even met de buurvrouw koffie te drinken in het park op ruime afstand. Of door een grote wandeling met de hond te gaan maken.
Hoe ga jij om met deze tijd? Ga je in de actie of kom je net als ik niet tot zo heel veel?
